Parque natural de Somiedo:comentario

Magnífica, unha saída estupenda.

É verdade que en esto do viaxar, non hai nada mellor que deixarse levar.

Antes visitamos Veigas e coñecimos de primeira man que antes tamén había cabañas de ricos e de pobres. Así é como no primeiro día en lugar de facer a ruta polos lagos de Saliencia, tivemos que limitarnos a chegar ao pobo, comer alí e ver os picos nevados ao lonxe, porque era imposible subir ata alá arriba; aínda que fora un día ben soleado, a estrada estaba tan chea de neve que ni os coches particulares podía subir. A cambio de eso tivemos unha comida entretida cunha cabra domesticada que buscaba os aloumiños de todo o mundo e unha ruta singular e imprevista pola górgola de Arbeyales.

Ruta, que tamén podía facerse lineal desde Saliencia, pero que nos fixemos circular, subindo desde o pobo de Arbeyales pola foz do Güérgola, tan empinada que fixo desistir a algúns só en pensar en ter que baixar, pero ao ir subindo o solo mollado e difícil foi mellorando, non o desnivel que era moi forte pero que os pouco íbase levando, así contemplamos as brañas de Murias case de frente no alto da ladera e para chegar máis arriba as de Urdiales, con gran sorpresa porque no ascenso non se delatan e de repente aparecen impresionantes cos montes nevados o fondo e un inmenso prado verde.

Alí atopamos o noso Guía, un homíño de 89 anos, coa súa gorra, a súa bolsa e a súas botas de goma de cana alta(aquí nada de goretex) que ofreceuse a levarnos por outro lado, un descenso máis levadeiro inda que un pouco complicado para os que sofren de vértigo. Un asturiano, exemplo do que da esta terra en nobreza e bizarría.

Chegamos a Pola de Somiedo, un pobo un tanto "pantasma" polo dehabitado, aquí distribuímos nos hoteis e para logo escanciar algunha sidrina, momento no que enterámonos que Somiedo é comarca de gando vacún dedicado a carne non os queixos.

No segundo día, comezamos a ruta en Llamardal para ir ascendendo pola aba do monte Gúa, dende alí contemplábase todo o val e a sinuosa estrada, para chegarmos ás brañas de Munián, aldeiña de casucas que entre os seus camiños, e de palloza en palloza trasportounos a un tempo pasado, tan vello coma sacrificado, que hoxe disfrutamos como algo fermoso.

Pasamos polo maravilloso bosque de faias seguindo sempre o camiño sen desviarse, porque é zona restrixida e respetuosa coa fauna e flora. Concluímos o percorrido ó chegara a coto de Buenamadre, aínda que a maioría de nos continuou andando e tomando a estrada que baixa ata Pola de Somiedo, onde esperaba outra sidrina e o xantar.

A foto final do grupo final truxo un pequeno poblema coa caída de Haydeé, que está ben, mais fixo que retrasase un pouco o regreso, polo que dende aquí as irmás Estévez pedimos desculpas a todos.

Quedan para outra saída os prometidos lagos de Saliencia.

Asturias, un lugar o que volver.