A saída a La Alberca cumpliu con todos os obxectivos e superámolos. Nunca fixeramos ata de agora unha viaxe de tantos días, que deran a posibilidade de facer tantas cousas camiñar, coñercer lugares novos e facer compras...Así case todos puidemos realizar tres rutas: A da Peña de Francia, a Mogarraz e a San Martín del Castañar, ademais de coñecer o pobo de La Alberca, pasear por Salamanca e por Ciudad Rodrigo acompañados dun tempo bastante variable como corresponde a primavera.
O primeiro día, paramos unha hora para comer en Poboa de Sanabria, o tempo aquí estaba desapacible con chuvia e frío non deu para máis, só estirar a pernas e comer algo..
En cambio en Salamanca disfrutámolo moito máis, o bus deixounos ao lado do mercado por uns do laterales de acceso a praza Maior, tivemos sorte porque foi baixar do bus e parar de chover e mellorar. Todos desperdigámonos pola zona vella en torno da catedral e a universidade ata o Tormes. Qué dicir de Salamanca, senón que unha cidade preciosa, dourada feita en esa perda arenisca( tamén chamada franca ou de Villamayor) que co a luz do atardecer vólvese case rosa e dun dourado intenso case cobrizo, unha cidade que se pode percorrer a pé con facilidade con montón de curiosidades e maravillas que descubrir desde as catedrais co seu astronauta na porta ou a ra na fachada da catedral a ata os impresionantes claustros como o que da acceso a biblioteca ou as rúas, ou a impresionante praza maior. En fin seguimos viaxe e as sete partimos para La Alberca que está hacia abaixo cerca da provincia de Cáceres(75Km de Salamanca), chegamos ben de tempo para distribuirnos polas habitacións, cear e dar un paseo nocturno do pobo.
La Alberca é un pobo impresionante declarado 1940 Conxunto histórico, é simplemente precioso, coas súas casas típicas da zona, súas rúas empedradas, as prazas o ruelas, o museo etnográfico, a igrexa o pilos...
O segundo día, o sábado partimos cedo do hotel para facer a ruta da Peña de Francia,GR 10, 8.3 km. Fomos ascediendo entre pinos, vendo ao lonxe a peña de Francia cuberta de nubes( pensado no peor), fomos ascendendo pola parte baixa do monte cuberta dunha vexetación variada na que predominaba o verde das árbores e o extenso rosa con pinceladas de branco do brezo, mellor dito da carqueixa que aquí tamén a teñen branca. Despois de cruzar un regato a subida era con máis desnivel e o tempo foi empeorando ata ver como a paisaxe ía branqueando segundo ascendiamos, ao principio a vexetación, as xestas vianse xeadas para logo ver os pinos máis arriba completamente nevados, asi no último tramo a néoba mesturouse coa nevada que caí: Todo un espectáculo totalmente inesperado. Algúns tamén decidemos baixar un tramo de recorrido andando, e en pouco tempo segundo íamos descendendo foi clareando por momentos e deixounos contemplar unhas vistas panorámicas estupendas que non descubriramos nas subida.
Pola tarde a maioría fixo a ruta que chega ata o pobo de Mogarraz, outro dos pobos declarados hitóricos, que tiña unha peculiaridade, a exposición de retratos dos antigos propietarios das vivendas, que penduraban das paredes de moitos edificios e foran pintados por un artista baseándose en vellas fotografías coas que os habitantes do pobo fixeran o DNI. Unha exposición que despertaba un sentimento ambiguo, chamativo e innovador por un lado, pero polo outro dotaba ao lugar dun aspecto funerario. Tamén aquí estivemos a visitar unha fábrica de xamóns, onde tamén houbo un sitio para as compras e antes da cea visitar La Alberca.
O domingo tamén realizamos a última ruta antes de comer, a San Martín del Castañar, partindo tamén desde la Alberca fixemos unha ruta preciosa, entre unha vexetación variada, de árbores, regatos e descampado, camiño entre peñas e flores de azafrán, moita lavanda silvestre e papoulas, así chegamos ao pobo, pequeno e moi bonito coa praza con fonte e para de toros xunto o castelo.
Á volta deunos tempo comemos no hotel estupendamente, en xeral a estancia neste hotel sito na entrada da Alberca foi moi boa pola comida, trato e instalacións. Despois de comer tocou o regreso; polo camiño fixemos unha paradilla en Ciudad Rodrigo.
Unha saída de tres días inolvidables.
Un día estupendo para celebrar a derradeira ruta do ano, a máis curta e simbólica das que vimos facendo ao largo do ano.
