Camiño de Santiago-7ª Etapa: Calle-Lavacolla

Penúltimo tramo do Camiño de Santiago que pode ser ata Lavacolla ou ata o monte do Gozo segundo nos atopemos de forzas.

Saída, día 30 de maio desde a igrexa parroquial de Vilagarcía como é habitual pero ás 7.30.

Percorrido: 21.3 kms ata Lavacolla, ata San Marcos 5.2 máis.

Dificultade: sencilla despois de todo o andado, algunha subida ao chegar o pobo de Empalme e O Perdrouzo e se cabe algunha máis.

Tras saír de Calle, marcharemos non lexos da estrada N-547 e pasaremos polas aldeas de Boavista e Salceda, encontraremos máis adiante o monumento ao peregrino Guillermo Watt, que morreu tan preto de Santiago. Estaremos en todo momento moi cerca da estrada xeral a Santiago e a cruzaremos diferentes lugares como Xen e Ras, aquí o camiño se xunta co que ven do norte polo que atoparemos máis peregrinos. Logo pasaremos preto de A Rabiña e O Empalme, onde evitaremos un perigoso cruce pasando por un túnel, así chegaremos a Santa Irene que está nun alto, unha aldeíña que ten capela, albergue privado e público e unha fonte barroca de auga sanadora para a pel e as espullas.

Seguiremos o camiño baixo eucaliptos e algunha que outra carballeira, cada vez menos presentes. Pasaremos por diferentes pobos:Astrar, Rúa, Arca, Pedrouzo que ten albergue en OPino, antes de chegar a San Antón atoparemos un bar e un complexo deportivo con pistas, despois deste sequiremos por senda forestal cruzaremos Amenal e Cimadevila entrando no concello de Santiago e bordenado o perímetro do aeroporto, só queda camiñar un pouco para chegar o pobo da Lavacolla.

Parque natural de Somiedo:comentario

Magnífica, unha saída estupenda.

É verdade que en esto do viaxar, non hai nada mellor que deixarse levar.

Antes visitamos Veigas e coñecimos de primeira man que antes tamén había cabañas de ricos e de pobres. Así é como no primeiro día en lugar de facer a ruta polos lagos de Saliencia, tivemos que limitarnos a chegar ao pobo, comer alí e ver os picos nevados ao lonxe, porque era imposible subir ata alá arriba; aínda que fora un día ben soleado, a estrada estaba tan chea de neve que ni os coches particulares podía subir. A cambio de eso tivemos unha comida entretida cunha cabra domesticada que buscaba os aloumiños de todo o mundo e unha ruta singular e imprevista pola górgola de Arbeyales.

Ruta, que tamén podía facerse lineal desde Saliencia, pero que nos fixemos circular, subindo desde o pobo de Arbeyales pola foz do Güérgola, tan empinada que fixo desistir a algúns só en pensar en ter que baixar, pero ao ir subindo o solo mollado e difícil foi mellorando, non o desnivel que era moi forte pero que os pouco íbase levando, así contemplamos as brañas de Murias case de frente no alto da ladera e para chegar máis arriba as de Urdiales, con gran sorpresa porque no ascenso non se delatan e de repente aparecen impresionantes cos montes nevados o fondo e un inmenso prado verde.

Alí atopamos o noso Guía, un homíño de 89 anos, coa súa gorra, a súa bolsa e a súas botas de goma de cana alta(aquí nada de goretex) que ofreceuse a levarnos por outro lado, un descenso máis levadeiro inda que un pouco complicado para os que sofren de vértigo. Un asturiano, exemplo do que da esta terra en nobreza e bizarría.

Chegamos a Pola de Somiedo, un pobo un tanto "pantasma" polo dehabitado, aquí distribuímos nos hoteis e para logo escanciar algunha sidrina, momento no que enterámonos que Somiedo é comarca de gando vacún dedicado a carne non os queixos.

No segundo día, comezamos a ruta en Llamardal para ir ascendendo pola aba do monte Gúa, dende alí contemplábase todo o val e a sinuosa estrada, para chegarmos ás brañas de Munián, aldeiña de casucas que entre os seus camiños, e de palloza en palloza trasportounos a un tempo pasado, tan vello coma sacrificado, que hoxe disfrutamos como algo fermoso.

Pasamos polo maravilloso bosque de faias seguindo sempre o camiño sen desviarse, porque é zona restrixida e respetuosa coa fauna e flora. Concluímos o percorrido ó chegara a coto de Buenamadre, aínda que a maioría de nos continuou andando e tomando a estrada que baixa ata Pola de Somiedo, onde esperaba outra sidrina e o xantar.

A foto final do grupo final truxo un pequeno poblema coa caída de Haydeé, que está ben, mais fixo que retrasase un pouco o regreso, polo que dende aquí as irmás Estévez pedimos desculpas a todos.

Quedan para outra saída os prometidos lagos de Saliencia.

Asturias, un lugar o que volver.

Parque natural de Somiedo

Esta saída realizarémola nos días 16 e 17 de maio. A partida será o domingo 16 ás 7.00 da mañá desde a igrexa parroquial.

Recomedacións: bo calzado, sobre todo para o segundo día, roupa polivalente que serva para frío e a chuvia, non sabemos que metereoloxía atoparemos eses días. Para o primeiro día hai que levar comida.

Domingo 16

Ruta dos lagos de Saliencia: seguindo a estrada ao lado do río Saliencia e pasando polo pobo de mesmo nome, o autobús subiranos ata o alto da Farrapona. Desde aí comezaremos o percorrido bordando os lagos da Cueva, Cerveiriz, o Calabazosa, a logoa da Mina e incluso o que está máis lonxe, o Lago do Valle, para dar a volta e volver a coller o autobús no mesmo punto. Os kilometros e o itinerario depende da disposición persoal. Comeremos nesta zona e pola tarde acercarnos a Pola de Somiedo onde cenaremos e teremos aloxamento no hotel "Castillo del Alba".

Luns 17

Ruta de A braña de Munián: unha ruta lineal.

Distancia: 6.5 km

Duración: 2 h. e 15m.

Desnivel:170 m

Itinerario: O Llamardal, Canto La Mostallal, Munián, O Coto de Buenamadre.

Despois do almorzo, acercarémonos no autobús pola estrada que leva ao Porto de Somiedo e a Babia, desvíandonos ata a braña de Llamardal, da que sairemos. Cruzando a aldea, ascenderemos pola ladera da Peña Gúa, para saír a unha zona de prados. Continuando a senda, chegaremos a fonte do Cañu xa en Munián, onde veremos as "olleras", construcións para conservar o leite grazas o paso da auga corrente. É imprescindible contemplar o conxunto: as cabañas de tellado de palla, o Picu'l Mocosu, a Sierra'l Páramu e doutro lado o val do río Somiedo. Descenderemos polo "hayedo de La Enraimada", lugar de uso restrixido, e chegaremos ao Coto de Buenamadre, aldea rodeada de prados. Despois tornaremos a Pola de Somiedo para a comida.

A ida ou a volta pararemos en Pedrafita para recoller os queixos do Cebreiro que quedaron encargados. As persoas que queiran poden aínda pedilos chamando a Paco, Manolo ou Lelo.

O Parque Natural de Somiedo, situado nas montañas asturianas no sector centro-occidental. Conta con 29.164 hetáreas de extensión, unha poboación de 1600 habitantes repartidos en 38 pobos. Está declarado "parque natural" desde 1988 e "Reserva da Biosfera" desde 2000 pola biodiversidade e riqueza na flora, fauna e cultura, onde podemos atopar os lagos de orixe glacial, as altas montañas, os vales profundos o enorme respeto pola natureza que mostra o uso dos prados e das brañas. Para máis información recomendamos a web do parque natural:

http://www.parquenaturalsomiedo.com/

Camiño de Santiago-6ª Etapa:Melide-Calle

O noso Cen pés desta vez foi un pouco "coxo" porque notáronse moitas ausencias...fomos 39, é dicir, 78 pés cubertos con capas multicolores que abaneaban co vento, a chuvia e de cando en vez algún raíño de sol, todo un luxo cando aparecía..

Pero non nos queixemos tanto que pese a chuvia, a etapa deixouse traballar dignamente con algunha subida, é certo, pero que indo a modo non supuxo problemas para ninguén.

Os campos e as carballeiras estaban inmensamente verdes, tanto que sorprendían, exaltaban os sentidos e facían olvidar a auga intermitente.. e ante os noso ollos este color apenas desapareceu para deixar ver algunha tonalidade máis intensa de aqueles pinos tan ben alineados ou aqueloutros eucaliptos que entremedias e ao lonxe ata quedaban ben na paisaxe..

Esa paisaxe que vai cambiando, pouco a pouco, para máis "civilizada": as aldeas van aparecendo máis cuidadas, e mellor restauradas, as casas ata teñen o seu xardín e non só a horta plantada para o autoconsumo; agora abunda a preocupación estética, cousa que escaseaba no medio das aldeas lucenses abandoadas e perdidas no tempo, tocadas con ese aire de miseria que deixa a mistura da digna pedra e madeira coa uralita e o ladrillo visto.

E unhas cousas vai cambiando... como o lugar de Ribadiso, co bar e albergue moi ben restaurado respetando o entorno do río Iso, onde case todos fixemos unha paradiña. E outras permanecen, para ben a maioría das veces...e así se sente ao ver os prados peinados, os labradíos, as vacas pacendo, as preciosas carballeiras, os camiños estreitos, e as sombrías congostras que nos deixan ver non só as raíces das árbores, senón a nosa terra por dentro..todo un símil no que meditar.

Camiño de Santiago-6ª Etapa: Melide- Salceda

Etapa para o póximo domingo 9 de maio. Saída desde a igrexa parroquial ás 8.00.

Percorrido: 24 km

Dificultade: como ata agora con subidas e baixadas non moi acusadas.

O Tramo de Melide a Boente está descrito na anterior entrada, na etapa 5ª.

Trala igrexa de Santiago de Boente baixaremos hacia o río do mesmo nome, chegaremos o lugar de Punta Brea pasando antes por un túnel para salva a N-457, ascenderemos máis alá ata Penalada onde podemos coller auga na súa fonte. Seguindo por praderías e campos de cultivos chegamos a Castañeda(7,9 km), lugar onde están os fornos de cal nos que os peregrinos deixaban a pedra que cargaba desde Triacastela.

Por pista asfaltada avanzamos hacia Pedrido e Río, antes de chegar veremos en panorámica os pazos de Pumar co seu gran hórreo e máis adiante o pazo neoclásico de Sedor. Atravesaremos o couto de Doroña e por camiños veciñais accedemos o val do Iso así chegaremos a Ribadiso, cruzaremos unha ponte medieval e atoparemos o que foi o hospital de peregrinos e hoxe está restaurado como albergue(11 km). Xa quedan só 3 km para chegar a Arzúa onde hai na entrada varios albergues privados, máis ao centro está o público. Entraremos a Arzúa pola avenida de Lugo, e na altura do monumento o peregrino colleremos a rúa do Camiño de Santiago que se prolonga no Carmo, atoparemos a capela da Madalena, e a de Santiago, seguiremos por esta rúa con sopotais e casas revestidas de madeira e pedra. Logo baixaremos a fonte dos Franceses, cruzaremos o río Vello e chegaremos de seguido as Barrosas e a capela de San Lázaro. Entre prados e carballeiras abandoamos Arzúa, e subiremos a Preguntoño con ermita a San Paio do s. XVIII.

A partir de agora cada vez é máis frecuente a presencia dos eucaliptos e menos carballos, pasaremos de aldea en aldea rodeadas de prados, así atoparemos A Peroxa e Taberna Vella, para máis alá Calzada que é a última aldea da parroquia de Burres do concello de Arzúa. De aquí entramos no concello de O Pino, xa preto a Santiago, pola aldea de Calle, que ten bó hórreo e cruzaremos o río Langüello que ten lavadoiro. Seguiremos por pistas ata chegar a Boavista e a Salceda.