Os Bosque Máxicos-PR-G213(Castro Cadelas)

Nun día que prometía chuvia nas rías baixas e neve no interior de Galicia marchamos a Castro Cadelas.

Xa de camiño percibimos que non se erraron os do tempo, desde a autroestrada viase todo branco, dubidando o principio se era xíada o neve, segundo nos íamos acercando a Castro Cadelas, non houbo dubida; atopamos un pobo nevado e tras o almorzo, así comezamos a ruta.

Esta ruta circular está composta por dous bucles, un de case 6km e outro de case 15, que se poden facer independientemente e está ben sinalizados. Nos fixemos o máis longo pero acortámolo un pouco polo tempo.

Baixamos pola rúa dos Pilos con neve caendo aos poucos, nesta baixada atopamos o bosque que rodeas da Castro Cadelas con magníficos carballos e castiñeiros, que segundo discurre o camiño serán máis grandes, máis vellos..

Fomos baixando ata o río, non subimos a capela de san Amaro que ía un pouco desviada, neste discurrir atopamos casas abandoadas, o que é frecuente nesta parte de Galicia interior onde hai igualmemte aldeas enteiras. Seguimos a viaxe nun sube e baixa cruzamos regatos e o río Edo, de subida cruzamos a estrada e atopamos a zona de viñedos, o sinal indicativo á adega de Ponte a Boga, contemplando unha paisaxe distinta de socalos con viñedos nestas montañas tan traballadas e  tamén o mosteiro de San Paio de Abeleda que vése como un faro ao lonxe. Pasamos ao lado desta xoia do románico que para uns data do 934 e para  outros de século XII, pero que para todos é unha pena contemplar o estado de abandono e deterioro no que se encontra.

Agrupámonos na aldea que está moi cerca, A Touza, rodeada de prados, onde pace o gando( vacas e ovellas9, que fai aínda máis visible a silueta do mosteiro...

A partir de aquí ata Castro Caldelas o sendeiro cada vez é máis impresionante con exemplares de castiñeiros centenarios, de formas incribles que o tempo foilles deixando...unha auténtica maravilla, onde mires atopas un castiñeiro aínda máis retorcido.Todo esto faite olvidar a pendiente da subida, así é  o souto de Poboeiros, unha enorme alfombra de sembrada  de follas, cores, castañas, cogumelos e árbores magníficas,  un bosque máxico.
Despois do xanta visitamos o castelo e fixemos o camiño de volta.