Ruta de Gêres: Trilho de Sao Bento da Porta Aperta e Trilho do currais

A ruta comezou como tiñamos previsto, sobre ás 12.00 estabamos no macrocomplexo relixioso de Sao Bento, o que non contabamos foi cun tempo tan chuvioso, ou si porque as previsións metereolóxicas era mala desde o principio,aínda así a maioría de nós fixo a ruta que parte desde este enclave subindo polo monte, na cara sudoeste e nordeste do val do Río Caldo.

A maior parte do ascenso foi penoso porque coa chuvia e as nubes non se podía distinguir a paisaxe e só tiñamos atención para o camiño e pouco máis, castiñeiros ó lado dos camiños facíanos abaixaros para coñer algunha castaña, os regatos e a correntes de auga que caían do monte erosionado as pedras e desnudando as sendas, aquí e alá algunhas vacas cuns cornos longuísimos e os cabalos, animais aos que tanto ten  tanta agua.

O ascenso foi durillo polas condicións e desnivel o terreo de 220 m pasamos a 630m en poucos kms, polo que optamos non acercarnos a ver o foxo do lobo porque era prolongar a penuria máis tempo, a ruta estaba ben sinalada, anque tivemos un despiste ao dilucidar se continuabamos hacía o foxo ou non, como era circular  fomos baixando desde máis arriba pero mirando sempre o encoro e o mosteiro, neste tramo tivemos a sorte de que a chuvia foi parando e puidemos contemplar as vistas panorámicas, realmente espetaculares. Para cando chegamos a sao Bento xa saia o sol.

Todos comemos ali mesmo e visitamos o recinto tras o cal marchamos e Gêres onde pasamos a tarde.

O domingo amaneceu un día estupendo e tras arranxar a cousas e almorzar iniciamos a ruta desde o mesmiño pobo, tiramos cara España para percorrer o PR-3 ou trilho dos currais. unha ruta ben bonita e dura tamén cun desnivel considerable pois pasamos de 400 m a 950m, unha constante subida ata chegar ao mirador de Pedra Bela, despois fomos volvendo nunha profunda baixada. O percorrido estivo rodeado de árbores e auga constantemente onde sorprendeunos a todos a cantidade de madroños cos seus froitos maduros nas ramaxes e no chan, segundo íamos subindo contemplabamos as montañas de enfrente iluminadas e máis adiante as grandes rocas con fomas tan caprichosas e sorprendentes e no chan unha delicia, unha cantidade enorme de níscalos nas beiras dos camiños. Todos espetacular e sobre todos as vistas desde o mirador de Pedra Bela.

Un lugar para volver e facer máis rutas e un hotel, "Universal", para repetir pois o aloxemento e as comidas foron impecables.