Como penúltima etapa, esta foi decantándose pouco a pouco nos noso pés e no noso ánimo. Andamos en xeral máis lentos e espallados do que é habitual, cada un foi ao seu aire. Tal vez polo tempo, a calor ía apretando segundo discurría a mañá, e pesaba nas pernas, ou tal vez por ese íntimo desexo de vivir o que quedaba de camiño dun xeito máis persoal, disfrutando, contemplando, charlando con calma que xa pouco quedaba ...
O certo é que o Camiño da para moito, para sorprenderse pola cantidade de xente de todas partes que o fan, desta a cantidade de ciclitas que atopamos. Peregrinos de tan variadas procedencias, desta vez atopamos australianos e estadounidenses, peregrinos de todas as idades, maiores e novos. Da para meditar, para ir reflexionando sobre as nosos comportamentos e prioridades, para facer amigos ou ir coñecendo aínda máis aos que nos acompañan, para disfrutar da nosa natureza, da sensación de liberdade e paz que nos aporta, para vivir a relixiosidade...
O Camiño está vivo, é unha vía aberta diferente as estradas e autopistas, a velocidade, vai por outra senda na que os horarios, as rutinas e valores cotidiáns xa non teñen importancias. O tempo ten a cadencia dos teus pasos e os pensamentos aclimántanse o seu ritmo guiados por unha natureza, unha paisaxe maravillosas e unha xente tan variada.
Xa sabemos que no todo é ideal, que quedan cousas por arranxar coma a falta de a carteis que lle indique o peregrino o lugar e aldea na que vai entrar ou o feísmo nas construcións e no cableado que estragan calquera fermosa fachada ou a necesidade de máis plazas nos albergues para que o camiñante non caiga no estrés, na rutina de horarios da que ía escapando, ou a perda de carballos e castiñeiros segundo íamos avanzando a Santiago...
O certo é que o Camiño da para moito, para sorprenderse pola cantidade de xente de todas partes que o fan, desta a cantidade de ciclitas que atopamos. Peregrinos de tan variadas procedencias, desta vez atopamos australianos e estadounidenses, peregrinos de todas as idades, maiores e novos. Da para meditar, para ir reflexionando sobre as nosos comportamentos e prioridades, para facer amigos ou ir coñecendo aínda máis aos que nos acompañan, para disfrutar da nosa natureza, da sensación de liberdade e paz que nos aporta, para vivir a relixiosidade...
O Camiño está vivo, é unha vía aberta diferente as estradas e autopistas, a velocidade, vai por outra senda na que os horarios, as rutinas e valores cotidiáns xa non teñen importancias. O tempo ten a cadencia dos teus pasos e os pensamentos aclimántanse o seu ritmo guiados por unha natureza, unha paisaxe maravillosas e unha xente tan variada.
Xa sabemos que no todo é ideal, que quedan cousas por arranxar coma a falta de a carteis que lle indique o peregrino o lugar e aldea na que vai entrar ou o feísmo nas construcións e no cableado que estragan calquera fermosa fachada ou a necesidade de máis plazas nos albergues para que o camiñante non caiga no estrés, na rutina de horarios da que ía escapando, ou a perda de carballos e castiñeiros segundo íamos avanzando a Santiago...
O Camiño hai que facelo con calma, disfrutando de todo o que nos ofrece, sen a necesidade de que o que nos mova sexa unha relixiosidade cristián senón simplemente un profundo humanismo. Así é como da tempo de falar con uns, tomar una cervecilla con outros e ata compartir unhas riquísimas fresas silvetres atopadas polo camiño.
No hay comentarios:
Publicar un comentario