As Arribes do Douro

Saímos o venres á hora prevista con bo tempo e moitas expectativas. Fixemos unha parada técnica dunha hora na Guidiña e seguimos a viaxe, pero detivémonos un momento a contemplar o xigantesco encoro de  La Almendra que retén ao río Tormes que encherá  as augas do Duero, todo un mar de auga.

Chegamos a Villarino de los Aires sobre as 9.30. Do albergue dicir que non estivo a altura  nin nas comidas nin organización, unha mala experiencia que de todos los xeitos non nubrou a nosa estancia en Villarino, onde nos acercamos á noitiña a celebrar  a chegada no centro do pobo.

SÁBADO

O sábado pola mañá marchamos ata Masueco para facer a baixada ao Pozo dos Humos, un mirador impresionante  cunha fermosa ferbenza que nesta época  non leva tanta auga. Xa de camiño no bus, fomos tomando contacto co río encaixado e as montañas. Unha paraxe variada desde Masueco ao Pozo. 3.5 kms que sae da praza da igrexa por camiño rodeado muros de pedra e de vexetación, de diferentes tipos de árbores, entre fincas con cerdeiras a punto de madurar, olivos centenarios, castaños e madroños,  desde onde se escoitaba o cuco en un ir e vir. Segundo fomos baixando a sombra que caía no camiño desaparecía e daba paso a un sol brillante que inundaba todo, as flores, as papoulas, as montañas, as furnas e o río alá embaixo.

Todo o que baixamos, subímolo, cruzamos Masueco e continuamos cara a Aldeadávila, refrescándonos a base de cereixas. De Aldeadávila o bus acercounos ao mirador chamado"Picón de Felipe" tivemos que recorre un  pequeno treito para acadar o mirador, un lugar espectacular moi elvado(328 m.sobre o nivel do mar) que deixa disfrutar dunhas vistas inigualables dun Duero retido na presa de Aldeadávila e sobrevoado por águias reais: todo un deleite.

Pola tarde adicámola a visitar o pobo de Vlllarino,  ao mirador da Faya que esta na parte traseira do pobo e a bodega de Amable, unha bodega  do século XVI ou XVII; logo fomos ao museo do viño, onde nos explicaron a súa historia e elaboración e a continuación unha degustación.

Polo noite máis festa por eso da despedida.

DOMINGO

Tras o almorzo, divímonos en dous grupos, os que visitaban Fermoselle e os que preferían ir de ruta.

 Para os que foron a Fermoselle, este é un pobo histórico e bonito que mereceu unha visita.

Os que fixemos a ruta, cruzamos Villarino para facer a ruta circular sobre o río Douro e os bancais.Un percorrido precioso que fixemos primeiro por pista, logo porcamiño ao chegar a Ambasaguas e máis logo por senda. Segundo íamos acercándonos ao río, cada vez era máis bonito. En Ambasguas xúntanse os dous ríos Tormes e Douro, e alí vese o cerca que está a presa de Bemposta, pois  o río fai de fronteira con Portugal. Este lugar é moi agradable e dispón de resto de muíños e zona recreativa. Nos continuamos a senda pola marxe española e fomos ascedendo cada vez máis, camiñando entre bancais abandoados, que manteñen a súa estructura, pero cheo de herbas en lugar de cepas de viños coma antiguamente.É unha pena e unha sorpresa á vez; sorprende recoñecer tanto traballo e sabiduría para facer de estas montañas un terreo practicable e produtivo nunha época carente de medios, unha pena ao pensar que só o 30 % destos bancais adícanse para o que foron concebidos. Seguimos a senda con algún pequeno percance porque a rota non está limpa e era insegura, pero aliviados polas vistas do arredor e polo aroma do camiño que  facían levar mellor o duro do sol. Aínda así todos chegamos outra vez a Villarino de los Aires onde o río Duero xoga nun precioso meandro deixando á vista un espazo insuperable.
 E entón comprendes por qué Villarino é "dos aires", porque está colgado ao vento mirando o río e a el acuden as anduriñas que deixan os niños para volver ao ano seguinte, oxalá nos  tamén volvamos.
Con toda estas vivencias marchamos de volta, parando en Vilanova de Douro e en Verín.